خانه‌ای دو طبقه حوالی میدان ونک واقع در خیابان خدامی با حیاطی کوچک و سرسبز از سال 1371 تا امروز به عنوان یکی از نخستین گالری‌های هنر تجسمی بعد از انقلاب ایران که همچنان فعال است، شناخته می‌شود. به گفته‌ی مژگان والی‌پور، مدیر و بنیان‌گذار این گالری، کسب مجوز برای آغاز فعالیت این گالری حدود یک سال زمان برد و در نهایت به کمک یکی از دوستانش که مدرک تحصیلی در رشته‌ی صنایع‎‌دستی داشت،  کسب مجوز ممکن شد و در ادامه با گذر از فراز و نشیب‌های متعدد، گالری والی در خانه‌ای شخصی فعالیت‌اش را آغاز و تداوم بخشید.
مژگان والی‌پور، مدیرگالری والی، فارغ‌التحصیل رشته‌ی مترجمی زبان انگلیسی است. او از سال 1372 با تمرکز بر آثار آبرنگ، کالیگرافی و نقاشی‌خط نمایشگاه‌هایی را برگزار کرده است و از میان آن‌ها می‌توان به دو نمایش نخست این گالری از آثار دانشجویان دانشگاه الزهرا و سیاوش مظلومی‌پور اشاره کرد.
«والی» در ادامه با توجه به تغییر رویه‌ی مخاطبان هنر تجسمی به سمت هنر معاصر سوق پیدا کرد و از سال 1397 با مدیریت هنری فرین بنکدار، رویدادها را به سمت و سوی هنر چندرسانه‌ای از جمله چیدمان، ویدئو آرت و از چند سال قبل‌تر به سمت نمایش نقاشی‌ها و آثار معاصر در هنر تجسمی پیش برده است. نمایشگاه‌های گروهی «چهارگاه»، «پیش درآمد»، «آنچه هنوز ننوشته‌ام» و «باغ ناپایدار» از جمله رویدادهای اخیر این گالری با رویکردی معاصر و چندرسانه‌ای بوده است.
گالری والی در سه بستر از فعالیت‌های گروهی و جریان‌ساز ماندگار حضور داشته است. از این سه می‌توان به مشارکت والی در تأسیس موسسه فرهنگی هنری «ماه مهر»، عضویت در «هفت‌نگاه» و پنج دوره از «حراج تهران» در کنار بخش‌های خصوصی اشاره کرد.