هدف از برگزاری این نمایشگاه ایجاد فضای هنری متفاوت در رابطه با صلح با استفاده از تلفیق هنرهای جدید از جمله هنر اجرا ، هنر چیدمان وهنرهای تصویری یا به نوعی دیگر هنرهای میان رشته ای می باشد به طوریکه مخاطب خود را به یکباره در فضایی می بیند که جنگ افزارها گویا خسته ونومید از فعالیت غیر منطقی خود را تسلیم کرده ویا زخمی شده اند وآنها را با بستن باند گچی به طور نمادین اسیر کرده اند و توانایی حرکت را از آنها گرفته اند وکل سالن موزه از این سلاح های از کار افتاده وفرومایه پر شده اند ومخاطب نیز می تواند با نمایش همسو گردد و جزو نابود کنندگان ودستگیر کنندگان سلاح ها باشد به این صورت که مخاطب می تواند با باند گچی سلاح هایی که در سالن می باشد را گچ بگیرد و آن ها را از حرکت باز دارد وحتی خود هنرمند که لباسهایی سراسر مشکی پوشیده به طوری که فقط چشمان او پیداست که اشاره به افکار جنگ طلبانه وشرورانه دارد را نیز گچ بگیرد .در عین حال با پخش ویدئویی تاثیر گذار که اثرات مخرب جنگ را بازتاب می دهد مخاطب دچار تناقض در فضا ودرک فضای رعب آور جنگ می شود و ناگهان به صحنه قبلی پناهنده می شود و آرامش وامنیت خود را در آن فضا جستجو می کند و ناخودآگاه به سوی طوماری که صلح جهانی را خواستار است گرایش پیدا می کند تا با امضا آن طومار نمادین عضو کمپینی شود که امید جهانی شدن را در سر می پروراند.
هنرمند این نمایش بر این باور است که همراهی ندارد و تنها عزمی راسخ و گامهایی استوار است که وی را در جهت نیل به این هدف یاری می کند و نهایت تلاش خود را برای تحقق این آرزو به انجام می رساند و هر گونه دستی که از سوی مراکز فرهنگی وهنری از جمله موزه ها ویا نگارخانه ها در جهت همراهی او دراز شود را به گرمی می فشارد.