ماکس بکمان، هنرمند اکسپرسیونیسم آلمانی تلخی و بی‌پردگی را در آثار خود بیان کرده است. این اثر را که «شب» نام دارد، در فاصله‌ی سال‌های 19 – 1918 نقاشی کرد. در این نقاشی گروهی به خانه‌ای حمله کرده‌اند و با اعضای خانواده به خشونت رفتار می‌کنند. تأثیر جنگ اول جهانی را در اثر «شب» می‌توان به آسانی دید. پرده‌ پیش رو در واپسین سال جنگ جهانی اول نقاشی شده است. اما آنچه این اثر را هولناک می‌کند این است که بکمن، چهره‌ی خودش را به جای مرد به دار آویخته نقاشی کرده و زن و بچه‌ی تصویر نیز همسر و پسر خودش هستند. او با این رویکرد در واقع  خود را به جای معترضان می‌بیند تا رنج آن‌ها را یادآور شود. او با محدود کردن عمق میدان، فضایی خفه را پیش چشمان‌مان می‌گذارد؛ گویی که گرفتاران راه گریزی ندارند اما همچنان رنج را به مقاومت بدل می‌کنند. همچنین خطوط تیز به‌ خصوص در نقاشی پارچه‌ها، حالت اغراق‌آمیز دست‌ها و پاها و در نهایت پالت محدود که صرفاً رنگ‌های قهوه‌ای و سایه‌روشن‌های سرخ را شامل می‌شود، فضای دهشتناکی را تداعی می‌کند.


احساس عدم امنیت را می‌توان در این اثر احساس کرد؛ حسی که او تا این‌حد با رنج و اندوه حس کرده است.