اندی وارهول اجرای صندلی‌های الکتریکی را از سال ۱۹۶۴ آغاز کرد. این دوره ذیل مجموعه‌ی مرگ و فاجعه‌ی این هنرمند پاپ قرار می‌گیرند. وارهول عکس صندلی‌های الکتریکی را از روزنامه‌ها برمی‌داشت. آن‌طور که خودش گفته بود اخبار قتل، اعدام، تصادف و دیگر فجایع برای‌اش جذاب بودند. به‌ گفته‌ای خودش تکرار این تصاویر در رسانه‌ها تأثیر آن‌ها را از بین برده و آن‌ها را بی‌معنی و شبیه به تصاویر تزئینی کرده است. با این‌حال دوره‌ی صندلی الکتریکی را گاه یادآوری مفهوم مرگ در زندگی هم توصیف کرده‌اند. شاید این نگاه ناشی ناشی از وهم و هراسی باشد که در آثار این دوره مشاهده می‌شود. گویی مرگ به انتظار تک‌تک ما نشسته است؛ در هیبت صندلی تنها در اتاقی کم‌نور و بزرگ.