آدم‌ها با طیف مختلف رنگ پوست گویی در صفی از ضرب و جرح قرار دارند و تنها نقطه‌ی سبز رنگ چشم‌بند آن‌هاست. فرناندو بوترو، نقاش مشهور کلمبیایی، ابوغریب ۴۶ را به سال ۲۰۰۵ نقاشی کرد. این اثر از مجموعه‌ی مشهور ابوغریب با تفاوت اندک در طیف رنگی پوست‌ زندانیان به فراگیری دیکتاوری در قشرهای مختلف و اقوام گوناگون اشاره دارد. بوترو پس‌زمینه را به دو بخش تقسیم کرده است، بخش پایین زمین خاکی‌رنگ را نمایش می‌دهد و بخش بالا با میله‌ها نمایانگر زندان است. از سوی دیگر سه پیکره‌ی روی زمین زجر کشیده و شکنجه شده‌اند و بر تن یکی از آن‌ها پیرهنی سفید و خونین نشانی از پارچه‌‌ی سفیدی در نوزادی انسان دارد و حق انسانی لکه دار و به خون کشیده شده است. این سری آثار  بوترو بر خلاف دیگر آثار او که سرشار از شور زندگی هستند، خوش‌بینانه نیست و بیشتر واکنشی است به خشونت و بی‌رحمی. از این نظر این مجموعه با وجود دارا بودن ویژگی آثار بوترو، اثری مستقل در میان دیگر آثار این هنرمند به شمار می‌آید. بوترو این نقاشی را اثری از نفی خشونت می‌داند که نگاهی فراتر از فجایع زندان ابوغریب دارد. زندانی که تاکنون تصاویر وحشتناکی از آن منتشر و محکوم شده تا مقابل جریانات مشابه را بگیرد اما هنوز و اکنون وقایعی فجیع از کشتار و شکنجه‌‌‌ی زندانیان سیاسی در جریان است.