دختری خود را از تاریکی به نور رسانده و با نگاه به گذشته‌ی تاریک، همچنان در جهت مسیر نور در حرکت است. این تاریکی پشت سر با گذشته سیاه ریشتر و کودکان آلمان نسبت مستقیمی دارد و در عین حال امروز تماشای این اثر برای ما وضعیت نوجوانان متولد دهه 80 جامعه‌مان را در نگاه به گذشته‌ی تاریکی که برایشان ساخته شده، تداعی می‌کند. در بسیاری از نوشته‌های نظری، «بتی»، نقاشی مشهور گرهارد ریشتر را با «دختری با گوشواره‌ی مروارید» یوهانس ورمر مقایسه می‌کنند. هر چند اثر گرهارد ریشتر شهرت عالم‌گیر تابلوی ورمر را ندارد، اما نمی‌توان از این حقیقت هم چشم‌پوشی کرد که ریشتر این نقاشی را به سال 1988 کشیده و چهره‌ی ناپیدای بتی کمتر از 40 سال عمر دارد.
آنچه ریشتر در این اثر به جا گذاشته، فقط واژگون کردن مفهوم نقاشی تک‌چهره نیست. گویی کسی دختری را صدا زده و او ناگهان روی برگردانده است و نوری مستقیم بر او تابانده و در تضاد با پس‌زمینه‌ی تیره به حالتی روحانی و امیدوار بدل شده است. برخلاف آنچه در ژانر تک‌چهره‌نگاری مرسوم بوده است، ما در این نقاشی دقیقاً آن‌چیزی را باید ببینیم، نمی‌بینیم.
اما همین حربه به یکی از خصایص آثار گرهارد ریشتر اشاره دارد و آن هم بازی با امر دیدنی است. در واقع ریشتر با تکنیک‌ها و شیوه‌های مختلف امر دیدنی را که جزء خصایص بنیادین نقاشی شناخته می‌شود به بازی گرفته و تصاویر را به شکلی تصویر می‌کند که نادیدنی شوند. در این اثر با عنوان «بتی»، پنهان کردن چهره و در مجموعه‌های دیگرش با کم کردن از وضوح تصویر این اتفاق می‌افتد. گرهارد ریشتر را یکی از مهم‌ترین نقاشان معاصر جهان می‌نامند. شاید یکی از مهم‌ترین دلایل این نام‌گذاری این باشد که او با ماهیت تصویر بازی کرده و نگاه ما را به چالش می‌کشد. اثری که با ژستی غیر معمول، جاه‌طلبی‌های هنر زمان ما را برای دیده شدن زیر سوال می‌برد.