شما آن را کلکسیون می نامید. ولی من آن را احتکار می دانم. The New Museum آن را هنر خطاب می کند و نمایشگاهی نام محصور کننده را به آن اختصاص می دهد.

نمایشگاه The Keeper، شامل 3 طبقه می شود و دارای یک لابی گالری محتوی صدها هزار اشیائ کوچک و عکس های جمع اوری شده، مرتب شده، دسته بندی شده و ثبت شده توسط 30 هنرمند ضابط است که همگی متعلق به قرن بیستم و بیست و یکم هستند.

برخی ازاین اشیا سفارشی سازهستند، برخی پیدا شده اند. گاهی اوقات برخی قطعات تکمیل کننده دیگر اشیا هستند.

این ارتباطی که بین مردم و اشیاست، غریزه انسانی است که هرروز بیشتر و بیشتر طلب می کند. البته جمع کردن می تواند کاربردی باشد، لوازم کتابخانه و موزه ارزشمند هستند. نفس انسان به خودی خود، چه شخصی و چه سیاسی، یک انگیزه بخش آشناست. من مایملک زیادی دارم، پس ارزشمند هستم! جبر زندگی نیز این چنین است. در یک فرهنگ سرمایه داری جهانی اشیاء بی مصرف زیادی تولید می شوند که بعدها بی مصرفی آنها اثبات می شود اما دیگر نمی شود از شر آنها خلاص شد.

اما دلیل اصلی جمع کردن (کلکسیون) ممکن است فراتر از کاربرد، امیال و یا تصادف باشد. مردم اطراف خود را بااین اشیا پر می کنند تا شاید بتوانند محرومیت های ادراکی خود از گذشته را جبران کنند و حصاری در برابر ترسشان از خواسته های آینده شان باشد.

آنها خود را در فضاهایی محصور می کنند که دید آنها را نسبت به خود در جهان قوی تر می کند و یا محتاطانه آن را کاهش می دهد و افکار آشفته را از خود دور نگه می دارند.

انگیزه جمع کردن (کلکسیون) در این نمایشگاه توسط ماسیمیلیانوجیوونی مدیر هنری The New museum، یک کارشناس موزه دار به نام مارگوت نورتون و دو دستیار موزه گردان دیگر طراحی شده است و شمایل مختلفی دارد که روحی علمی را در خود جای داده است.مانند مجموعه آثاری از یک تحقیق برروی پروانه ها که توسط ولادیمیر ناباکوف رمان نویس مشهور، گردآوری و تالیف شده است. و یا نقاشی های کارت پستالی از تعدادی سیب که توسط یک کشیش کاتولیک آلمانی به نام  کوربینیان آیگنر (1885-1966) ترسیم شده است. وی علاقه زیادی به کاشت میوه داشت و حتی زمانی که در داخائو به دلیل سخنرانی علیه حذب نازی زندانی شد، به کار خود ادامه داد.

منبع: The New York Times